ျမန္မာ့ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းဝိုင္းႀကီး

“လံုးႏွစ္ဆယ္ ပတ္ျပင္

လက္တင္ကာ ေရလွည့္လို႔

(ရြာစားေရ) မန္းဘြဲ႔နဲ႔ ပို႔ေတာ္မူစမ္း”

ေရွးဆိုင္းဆင့္လကၤာ

ျမန္မာ့႐ိုးရာဆိုင္းအဖြဲ႔ေတြမွာ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္း နဲ႔ ဗလာဆိုင္းလို႔ေခၚတဲ့ ဆိုင္းႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားရွိပါတယ္။ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းကို ဇာတ္အဖြဲ႔၊ ႐ုပ္ေသးအဖြဲ႔ေတြနဲ႔တြဲဖက္ထားၿပီး နာမည္အတိုင္းပဲ အဲဒီဇာတ္ေတြကို ပို႔ေပးရတဲ့ အဓိကတာဝန္ရွိပါတယ္။ ဗလာဆိုင္းကေတာ့ အလႉမဂၤလာပြဲ၊ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲ၊ ဘုရားပြဲ၊ ဧည့္ခံပြဲအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြမွာ တီးၾကတဲ့ဆိုင္းမ်ဳိးပါ။ ဒုမဂၤလ နာေရးပြဲေတြမွာပဲ သီးသန္႔တီးတဲ့ ဗလာဆိုင္း အဖြဲ႔ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ 

ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးကိုဖြဲ႔စည္းထားပံုနဲ႔ ပါဝင္တဲ့တူရိယာေတြ၊ အဆင္အျပင္ အထားအသိုေတြအားလံုးက ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းဝိုင္းနဲ႔ ဗလာဆိုင္းဝိုင္း ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးမွာ အတူတူပါပဲ။ ပတ္ဝိုင္းႀကီးရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္းမွာ အသံစံု တူရိယာေတြျဖစ္တဲ့ ေၾကးေနာင္ဝိုင္း၊ ေမာင္းဆိုင္းနဲ႔ ႏွဲ၊ ပေလြတို႔ရွိပါတယ္။ ပတ္ဝိုင္းႀကီးရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ တံုး (ဒံုး) လို႔ေခၚတဲ့ အသံမစံု တူရိယာေတြရိွပါတယ္။ ‘ပတ္မေခ်ာင္’လို႔ ေခၚတဲ့အုပ္စုမွာ ပတ္မႀကီး၊ စခြန္႔၊ ေျခာက္လံုးပတ္၊ အဲဒီေနာက္နားက ‘အုပ္စံုတီး’ အုပ္စုမွာပါတဲ့ စည္တို၊ ေဗ်ာ၊ ပလုပ္တုတ္၊ စည္းနဲ႔ဝါး၊ ဝါးလက္ခုပ္နဲ႔ လင္းကြင္းႀကီး၊ လင္းကြင္းလတ္တို႔ကို ေနရာခ်ထားပါတယ္။

 

ျမန္မာ့ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးရဲ႕ အဂၤါရပ္မ်ား

ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းပညာ နဲ႔ ဗလာဆိုင္းပညာ၊ ဆိုင္းပညာရပ္ႏွစ္ခုမွာ တူညီသေယာင္ေယာင္နဲ႔ ကြဲျပားတဲ့အခ်က္ေတြ အမ်ားအျပားရွိပါတယ္။ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းပညာ နဲ႔ ဗလာဆိုင္းပညာ၊ ပညာႏွစ္ရပ္စလံုးကို ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဆိုင္းဆရာႀကီးေတြရွိေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဗလာဆိုင္းဆရာေတြက ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းကို တီးႏိုင္ဖို႔ခက္ခဲတယ္လို႔ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ ဇာတ္ပုိ႔ဆိုင္းပညာက ဗလာဆိုင္းပညာထက္ပိုၿပီး ခက္ခဲ နက္နဲတယ္လို႔ ဆရာ့ဆရာႀကီးမ်ား ေခတ္အဆက္ဆက္ ၫႊန္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ ပညာရပ္ခ်င္းမတူ ကြဲျပားတယ္လို႔ ဆိုလိုရင္းျဖစ္ပါတယ္။

 

ဗလာဆိုင္းတီးၾကတဲ့ ဆိုင္းဝိုင္းႀကီး

ဗလာဆိုင္းမွာ ေကာင္းႏိုးရာရာ လက္စြမ္းျပတီးလံုးေတြ တီထြင္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တီးႏိုင္တယ္။ ဆိုင္းေနာက္ထ၊ ဆိုင္းမင္းသမီး စသျဖင့္ ပါဝင္ေဖ်ာ္ေျဖေလ့ရိွပါတယ္။ တြဲဖက္ကျပတဲ့ ဇာတ္အဖြဲ႔၊ ႐ုပ္ေသးအဖြဲ႔ေတြမပါရင္ေတာ့ အဲဒီဆိုင္းကို ဗလာဆိုင္းလို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ ဗလာဆိုင္းေတြက ဆိုင္းတဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔ ဆိုင္းအၿပိဳင္လည္း တီးတတ္ၾကတယ္။

ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းကေတာ့ ဇာတ္ပြဲစၿပီဆိုတဲ့ ‘ကေရာင္း’ ႏွက္ခ်ိန္ကစၿပီး ပတ္စာခြာ ဖ်ာသိမ္းခ်ိန္အထိ တိုင္ေအာင္ တာဝန္ယူရပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းအရ ထြက္လာတဲ့ဇာတ္႐ုပ္နဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ဇာတ္ဝင္တီးလံုးကို ခ်က္ခ်င္း ေကာက္တီးႏိုင္ရသလိုပဲ ဇာတ္႐ုပ္ဆိုင္ရာ အဝင္အထြက္ ‘ေလေျပထိုး’ ကိုလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ အဆင္ေျပေအာင္ ထိုးရပါတယ္။ အဲဒီလို တီးမႈတ္တဲ့အခါမွာလည္း မျဖစ္မေန လိုက္နာရတဲ့ သမား႐ိုးက် စည္းကမ္းဥပေဒေတြ ရိွပါေသးတယ္။ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းဆရာနဲ႔ ဆိုင္းအဖြဲ႔က အပို႔ေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ ဇာတ္အဖြဲ႔နဲ႔ ဇာတ္ဆရာ၊ ဇာတ္မင္းသားတို႔ ပိုၿပီး ေကာင္းလာတတ္ပါတယ္။

တီးမႈတ္ကျပၾကတဲ့အခါ တဦးကိုတဦး ယိုင္းပင္း ေဖးမကူညီသြားၾကပံုေတြက အံ့မခန္းေလာက္စရာေတြ ရွိပါတယ္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ထဲက အင္မတန္ နားလည္ပါးနပ္သူ တခ်ဳိ႕တေလက လြဲရင္ အဲဒီလို ယိုင္းပင္း ေဖးမကူညီသြားၾကတာမ်ဳိးေတြကို မသိႏိုင္ဖူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြက ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္မွာ ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ ဂုဏ္ယူစရာ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈပါ။ 

အင္မတန္က်ယ္ဝန္းတဲ့ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းပညာရပ္ရဲ႕ ဥပမာတခုကိုျပရရင္ ဇာတ္ပြဲကေနရင္း ဇာတ္မင္းသားက အမွတ္တမဲ့နဲ႔ မူတည္သံမွားၿပီး သီခ်င္းတပုဒ္ကို စ ဆိုမိတယ္ဆိုပါစို႕။ ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးက တီးမယ့္အသံစဥ္နဲ႔ မကိုက္ညီေတာ့တာကို သီဆိုသူမင္းသားက သိသိခ်င္းပဲ အသံမမီတဲ့ အခက္အခဲ ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ ပရိသတ္ေရွ႕မွာ မင္းသားကလည္း ဆက္ၿပီးမဆိုႏိုင္၊ ဆိုင္းဝိုင္းကလည္း ဆက္ၿပီး မတီးႏိုင္ဘဲ အရွက္ရေတာ့မလိုျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခါ ဆိုင္းဆရာက ဆိုင္းပရိယာယ္နဲ႔ အသံမွားေနတာကို အဆင္ေျပေအာင္ ဖ်က္ခ်လိုက္ၿပီး အသံမွန္ကိုေရာက္ဖို႔ လမ္းျပႏိုင္လို႔ အဆင္ေျပသြားေတာ့တယ္။ အင္မတန္ သိမ္ေမြ႔တဲ့ပညာရပ္ပါပဲ။

 

ေျမဝိုင္းဇာတ္ နဲ႔ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းဝိုင္း

ေျမဝိုင္းဇာတ္ပြဲေခတ္မွာ ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးက ပရိသတ္ဘက္ကို လွည့္ထားပါတယ္။ ဇာတ္ပြဲကျပသူေတြက ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးေရွ႕မွာ ကၾကတယ္။ ႐ုပ္ေသးစင္ကေတာ့ အဲဒီကတည္းက စင္ျမင့္ေပၚမွာဆိုေတာ့ အျမင့္သဘင္ လို႔ေခၚပါတယ္။ 

ဇာတ္ပြဲကျပဖို႔ ဇာတ္ခံုစနစ္ေပၚလာတဲ့အခါမွာ ဇာတ္အဖဲြ႔အေပၚေရာက္သြားေတာ့ ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးက ပရိသတ္ကိုေက်ာေပးၿပီး ဇာတ္ခံုဘက္ကို လွည့္ပါတယ္။ ဇာတ္ခံုေပၚမွာကျပတဲ့ ဇာတ္အဖဲြ႔ကို ‘အေပၚ’၊ ဇာတ္ခံုေအာက္က ဆိုင္းအဖြဲ႔ကို ‘ေအာက္’ လို႔ ေခၚေဝၚသံုးစြဲတတ္ပါေသးတယ္။ ဂရိတ္ဦးဖိုးစိန္ လက္ထက္က်ေတာ့ ဇာတ္ခံုရဲ႕ေရွ႕တည့္တည့္မွာထားေလ့ရိွတဲ့ ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးကို ဇာတ္ခံုရဲ႕ေဘးဘက္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းထားလိုက္ပါတယ္။

 

အျမင့္သဘင္ ေခၚ ႐ုပ္ေသးစင္

႐ုပ္ေသးႀကိဳးဆြဲဆရာနဲ႔ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ေအာ္စတင္ၿမိဳ႕၊ တက္ဆပ္ျပည္နယ္ တကၠသိုလ္၊ မႏုႆေဗဒဌာနက မႏုႆေဗဒပါရဂူ ျမန္မာနာမည္ ကိုသူရ ေခၚ Dr Ward Keeler ဦးေဆာင္တဲ့ ျမန္မာ့ဇာတ္ပိုYဆိုင္းကို မွတ္တမ္းတင္မယ့္အဖြဲ႔တဖြဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လထဲမွာ ေရာက္လာတယ္။ အဖြဲ႔ဝင္တဦး ျဖစ္သူ စာေရးသူနဲ႔အတူပါလာတဲ့ တျခားအဖြဲ႔ဝင္ေတြအားလံုးက အေရွ႕တိုင္းအႏုပညာနဲ႔ ဘာသာရပ္ ဆိုင္ရာ မႏုႆေဗဒပါရဂူေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ အေနာက္တိုင္း ေဒသသားေတြျဖစ္ၾကေပမယ့္ ျမန္မာ့ဂီတကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ေလ့လာထားၾကသူေတြပါပဲ။ 

မႏုႆေဗဒပါရဂူ ကိုသူရ က ျမန္မာဘာသာစကားကိုပါ ေလ့လာထားလို႔ ျမန္မာလိုေတာ္ေတာ္ပဲ ပီပီသသ ေျပာႏိုင္တယ္။ ျမန္မာစာကို အေတာ္အသင့္ ေရးႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္တယ္။ ျမန္မာ့မဟာဂီတဝင္ သီခ်င္း တခ်ဳိ႕ကို သီဆိုႏိုင္ဖို႔ စနစ္တက် သင္ယူထားပါေသးတယ္။

 

ျမန္မာ့ဇာတ္ပို႔ဆိုင္း မွတ္တမ္းတင္အဖြဲ႔

ဆရာေလး ဦးသန္းေအာင္ (ဘယ္အစြန္ဆံုး)၊ ကိုသူရ (ငါးဦးမွာ အလည္ကလူ)

မႏၱေလးၿမိဳ႕ ပန္တ်ာေက်ာင္း အကနည္းျပဆရာ၊ ဆရာေလးဦးသန္းေအာင္က ဂီတ အႏုပညာ အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ အသိအျမင္ႂကြယ္ဝစံုလင္ၿပီး အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြေတြမ်ားသူပီပီ၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ေလးျပင္ေလးရပ္က ဆိုင္း၊ ႏွဲပညာေက်ာ္ေတြကို ရွာေဖြ ေရြးေကာက္ စုစည္းၿပီး ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးတခုကို ဖြဲ႔စည္း စီစဥ္ ၫႊန္ၾကားပါတယ္။

ထူးျခားတာက အဲဒီဆိုင္းဝိုင္းႀကီးမွာ ပတ္တီးေခါင္းေဆာင္ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းဆရာႀကီး စိန္ေက်ာ္ဒင္္၊ လက္ေထာက္ ပတ္တီးေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ေၾကးဝိုင္းတီးဆရာ ဦးေအး၊ ေမာင္းဆိုင္းတီးဆရာ ဦးသိန္းေအာင္ တို႔ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ပတ္တီးေခါင္းေဆာင္ေတြခ်ည္းပါ။ ပတ္တီးေခါင္းေဆာင္ သံုးဦးတိတိပါတဲ့အျပင္ ႏွဲဆရာကလည္း မႏၱေလးၿမိဳ႕က ထိပ္တန္းႏွဲဆရာႀကီးတဦးျဖစ္တဲ့ စိန္ျမပို ျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္းဆိုင္းတီး ဦးစန္းလြင္၊ ပတ္မေခ်ာင္က ဒိုးတီး ဦးျမင့္ေအာင္၊ အုပ္စံုတီး ဦးစိုးျမင့္နဲ႔ စည္းဝါးတီး ဦးသန္းေဌး တို႔ကလည္း လက္ေရြးစင္ ေရြးေကာက္ထားသူေတြခ်ည္းမို႔ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲမွ် စင္ေတာ္ေကာက္ ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ 

ေနာက္ထပ္ထူးျခားတဲ့အခ်က္က အဲဒီဆိုင္းဝိုင္းႀကီးရဲ႕ မူတည္သံပါ။ ရြာစားႀကီးစိန္ေဗဒါ၊ ဦးဟန္ပ၊ ဦးဘေမာင္တို႔ေခတ္ေတြတုန္းကလိုပဲ အဲဒီဆိုင္းဝိုင္းႀကီးမွာ ‘တေပါက္-သံမွန္’ အျဖစ္ ‘စီ’သံ ကိုသံုးဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္ထဲက ရွိရွိသမွ်ဆိုင္းဝိုင္းေတြမွာ ‘တေပါက္-သံမွန္’ အျဖစ္ ‘စီ-ရွပ္’သံ ကိုသံုးစြဲေနၾကပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေၾကးေနာင္ဝိုင္း နဲ႔ ေမာင္းဆိုင္းေတြကို ျပန္ျပင္ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ ေၾကးေနာင္လုံးေတြနဲ႔ ေမာင္းလံုးေတြကိုလည္း အသစ္ေတြလုပ္ၾကရတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕က ႏွဲဆရာႀကီး စိန္ျမရွင္ နဲ႔ ႏွဲဆရာႀကီး စိန္တာေနာတို႔ရဲ႕ အကူအညီနဲ႕ ‘စီ’သံစဥ္ကိုက္ ႏွဲပေလြေတြကိုလည္း ရွာေဖြၾကရပါတယ္။

 

ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းဆရာႀကီး စိန္ေက်ာ္ဒင္္ ရဲ႕ ပတ္ဝိုင္းႀကီး

 

ေၾကးတီး ဦးေအး ရဲ႕ ေၾကးေနာင္ဝိုင္း

 

ေမာင္းဆိုင္းတီး ဦးသိန္းေအာင္ ရဲ႕ တိုးခ်ဲ႕တီထြင္ထားတဲ့ ေမာင္းဆိုင္း

 

ႏွဲဆရာႀကီး စိန္ျမပို ရဲ႕ ႏွဲႀကီး နဲ႔ ႏွဲကေလး

 

ဒိုးတီး ဦးျမင့္ေအာင္ ရဲ႕ စခြန္႔၊ ေျခာက္လံုးပတ္ နဲ႔ ပတ္မႀကီး၊

 

အုပ္စံုတီး ဦးစိုးျမင့္ ရဲ႕ စည္တို၊ ေဗ်ာ၊ လင္းကြင္းႀကီး၊ လင္းကြင္းလတ္

 စည္းဝါးတီး ဦးသန္းေဌး ရဲ႕ စည္းနဲ႔ဝါး

ဆရာေလးဦးသန္းေအာင္ ရွာေဖြစုစည္းထားတဲ့ ‘ေနာက္ပိုင္းဇာတ္’ အဆိုအက ပညာရွင္ေတြကလည္း တကယ့္လက္ေရြးစင္ေတြပါ။ ဇာတ္မင္းသားေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ပန္တ်ာထြန္းထြန္းႏိုင္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္တင္ဝမ္း နဲ႔ ကိုျဖဴး၊ အဆိုပညာရွင္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ေရႊဘိုတင္ေဆာင္၊ မြန္မြန္ေအာင္ နဲ႔ ေမျမတ္ၾကည္တို႔အားလံုးက သမားစဥ္ ပိုင္ႏိုင္ၿပီးသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ 

ေရႊဘိုၿမိဳ႕နယ္က ရွားရွားပါးပါး ရွာေဖြေခၚယူထားရတဲ့ ႐ုပ္ေသးစင္ အဆိုပညာရွင္ႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ေရႊဘိုတင္ေဆာင္ နဲ႔ ေမျမတ္ၾကည္ တို႔ကေတာ့ ဇာတ္ႀကီးငိုခ်င္းနဲ႔ ႐ုပ္ေသးငိုခ်င္း ကြဲျပားပံုကို ဆိုျပၾကတယ္။ ေရႊဘိုတင္ေဆာင္က ေရွးေခတ္ ႐ုပ္ေသးအဆိုေတာ္ႀကီး ပုဂံသားေမာင္ဘေက်ာ္ရဲ႕ ဂႏၶဝင္ေျမာက္ ဆဒၵန္ဆင္မင္း ငိုခ်င္းရွည္ကို နားဆင္သူ ပရိသတ္အေပါင္းကို မဆိုထားနဲ႔ ပညာရွင္အခ်င္းခ်င္းေတြကိုေတာင္မွ မ်က္ရည္ဝဲေစရေအာင္ ရင္ထဲကလာတဲ့အသံနဲ႔ ဆိုျပသြားပါတယ္။

ဗုဒၶသေျပ၊ ေဒဝသေျပ၊ ရာဇသေျပဆိုတဲ့ သေျပသံုးမ်ဳိး၊ ကေရာင္း၊ စည္ေတာ္သံ၊ ေလွေတာ္သံ၊ ေဝလာ၊ ခၽြတ္နင္း၊ နတ္ဒိုး၊ ဗိန္းေဗာင္း၊ သစၥာထားႏွစ္ပါးသြား၊ ငိုခ်င္း အတို အရွည္၊ ငိုခ်င္းပုံစံနဲ႔ ဆိုတဲ့ ေဒြးခ်ဳိး၊ ေလးခ်ဳိး၊ ေတးထပ္ေတြနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္မွာသံုးတဲ့ ေလေျပထိုး အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုပါမက်န္ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးက တီးမႈတ္တာ အံ့မခန္းစရာပါပဲ။

ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာ အေတြ႔ရ၊ အျမင္ရ၊ အၾကားရနည္းလာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာ့ဇာတ္ပြဲ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ဝင္သီခ်င္းေတြနဲ႔ သမားစဥ္ဇာတ္ပို႔တီးလံုးေတြကို မႏၱေလးပန္တ်ာေက်ာင္း အဆိုသင္တန္းဆင္း ဦးတင္ဦးရဲ႕ မႏၱေလးၿမိဳ႕ စိန္ပန္းရပ္က ေနျခည္စတူဒီယိုမွာ စနစ္တက် မွတ္တမ္းတင္ အသံသြင္းခဲ့ၾကတယ္။ 

အခက္အခဲေတြအားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္အၿပီး ငါးႏွစ္တာကာလၾကာမွ စီဒီဓာတ္ျပား ႏွစ္ခ်ပ္တြဲကို The Classical Burmese Theatre Music/ Classical Theatre Music: Burma လို႔ နာမည္ေပးၿပီး ထုတ္ေဝႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံမွာ ႐ိုက္ႏိွပ္ၿပီး ထုတ္ေဝပါတယ္။

 

Classical Theatre Music: Burma CD Set Cover

www.vdegallo.ch

ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစရာေကာင္းတာကေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးတဲ့ အခုအခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးမွာ ပါဝင္တီးမႈတ္သီဆိုခဲ့ၾကတဲ့ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းဆရာႀကီး စိန္ေက်ာ္ဒင္္ အပါအဝင္ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းအဖြဲ႔သားသံုးဦး နဲ႔ ဇာတ္မင္းသားတဦးတို႔ ကြယ္လြန္သြားၾကပါၿပီ။ သူတို႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးလက္ရာ ျမန္မာ့႐ိုးရာအေမြအႏွစ္ကို အခ်ိန္မီ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ပါဝင္တ့ဲပညာရွင္ေတြနဲ႔ စီစဥ္သူအားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူး အထပ္ထပ္တင္မိပါေတာ့တယ္။ 

ျမန္မာ့႐ိုးရာ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးရဲ႕ အႏွစ္သာရကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အနီးကပ္ ျမင္ေတြ႔ နားဆင္ခဲ့ရၿပီး တေစ့တေစာင္း ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သိကၽြမ္းခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္ပို႔ဆိုင္း ပညာရွင္ႀကီးေတြ၊ အဆိုပညာရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ တီးမႈတ္ပံု၊ သီဆိုပုံ၊ ေျပာပံုဆိုပံု ဟန္ပန္ေတြကို ဘယ္ေသာအခါမွ မေမ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ႏွလံုးသားထဲက ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔အတူ လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနရပါၿပီေကာေလ။ 

“သည္ဆိုင္းေတာ္ မဟာသိန္က

လြမ္းခ်ိန္တန္ပါဘိလို႔

ေမသရီမယ္ တရွိငယ္ေလ

သာဘိၫႊတ္ႏူး”

ဆိုင္းေတာ္ဖြဲ႔ ခြာျပာသင္း ပတ္ပ်ဳိး

ျမဝတီမင္းႀကီး ဦးစ

                                                               ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၊ ၂၀၁၁

အထူးေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ ကိုးကားျခင္း

(၁) ႏိုင္ငံေတာ္မူ မဟာဂီတ၊ ပၪၥမအႀကိမ္ ပံုႏိွပ္၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၉၇

(၂) ေဆာင္းပါး ေခါင္းစီးပန္းခ်ီ၊ ပန္းခ်ီေအာင္စိုး

(၃) ဆိုင္းဝိုင္းတူရိယာ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ရန္ဝင္း (ေတာင္တံခါး)

(၄) အင္တာနက္ကရတဲ့ ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးဓာတ္ပံုမ်ား

(၅) www.wikipedia.org